بسم الله الرحمن الرحیم
دیروز مسابقه چه کسی زودتر می تواند طعم وبوی غذا را تشخیص دهد بود.
تعداد شرکت کنندگان در حدود 150 نفر بودند . همه به 15 گروه 10 نفری تقسیم شدند . من اتفاقی گروه اول بودم . چشم هایمان را بستند و هر غذایی را همزمان درون دهان هایمان، می گذاشتند . باید سریع اعلام می کردیم چه نوع غذایی است . من غذای اول را که گذاشتند درون دهانم سریع گفتم مرغ سوخاری است . دوباره مرحله بعدی رسید ،دوباره غذاها را درون دهانمان گذاشتند تا آمدم تشخیص بدهم یکی بلند گفت کوفته تبریزی است . من یک دفعه به ذهنم خطور کرد ، خاک بر سرم، من برای یک مسابقه ساده رفته ام نشانه تمام غذا ها را یاد گرفته ام ولی برای مسابقه بزرگ آخرت و شناخت خداوند نرفته ام نشانه های خدا را یاد بگیرم و اگر بعضی از آنها را یاد گرفتم آنقدر ناآشنا است ،ولی وقتی آنها را می بینم ویا به یادم می آید ، یاد خدا و یاد آخرت نمی افتم .